Zwembadsite

Het wooncomplex Zwembadsite te Leuven bevindt zich op de plek waar vroeger het stedelijk zwembad, ontworpen door Maxime Brunfaut, gelegen was. Wat overbleef na de afbraak hiervan was een open ruimte. Deze werd deels gevormd door de tegenover elkaar liggende volumes van het Pauscollege en de Fabiola Building. De andere grenzen werden gevormd door een gefragmenteerd bouwblok met achtertuinen en achtergevels enerzijds, en het Alfons Smetsplein anderzijds. Hetgeen hierdoor gevormd werd was een onduidelijke open plek, waaraan schaal en hiërarchie ontbrak. Ook de verbinding met het stadsweefsel – een kleine verbindingsstraat met het Hogeschoolplein evenals de aansluiting op de Tiensestraat via het A. Smetsplein – liet te wensen over. Het nieuw te bouwen wooncomplex moest hier een valabel antwoord op kunnen bieden.

Het project van het architectenbureau BOB361 bestaat uit twee aparte delen.
Het eerste plaatst zichzelf aan de rand van het A. Smetsplein, waardoor dit duidelijker gedefinieerd wordt. Hierdoor ontstaat er aan de andere kant van dit volume een semiprivaat binnenhof. Een deel van de commerciële ruimten van de Fabiola Building werden verplaatst naar het A. Smetsplein, in het nieuwe gebouw. Door deze ingreep konden deze verwijderd worden uit het oude gebouw, zodat er een doorgang ontstaat tussen het binnenhof en de Tiensestraat. Hierdoor draagt het bij aan het fijnmazig netwerk van autovrije wandel- en fietspaden waaruit de Leuvense binnenstad bestaat.
Het tweede deel plaatst zich tegen het gefragmenteerde bouwblok als een stukje van een puzzel, waardoor dit vervolledigd wordt. Ook wordt de toegang via het Hogeschoolplein hierdoor ietwat gematigder, wat de collectiviteit van het binnenhof nog verder benadrukt.

Over het vormconcept vinden we in het tijdschrift ‘Beton’ het volgende terug: "De vormelijke opbouw van het hoofdgebouw bestaat uit horizontale lijnen waarbij massieve stroken afwisselen met transparante beglaasde stroken. De horizontale stroken springen hier en daar uit en vormen de terrassen van de appartementen."
Het hele complex is afgewerkt uit gevelpanelen uit architectonisch beton. Het grafische patroon hierop is gebaseerd op een gecraqueleerd fragment van een schilderij, ‘Het laatste avondmaal’ van Dieric Bouts. Dit patroon wordt ook verder gebruikt in de metalen borstwering van de terrassen. Hierdoor straalt het hele complex een zekere massiviteit uit, met van dichtbij ook een delicate dimensie, een zekere breekbaarheid die mooi contrasteert met deze eerdergenoemde massiviteit.


Bron: deze projectbeschrijving is gebaseerd op de projecttekst van de architecten en een architectuurtekst van Vincent Francois (3de bachelor architectuur van de Artesis Hogeschool).