deSingel - Art Campus
De nieuwbouw van deSingel situeert zich tussen de Jan Van Rijswijcklaan, de autosnelweg en het bestaande deSingel-gebouw ontworpen door Léon Stynen. Het gebouw ligt in het midden van de verkeersdrukte, wat grotendeels de structuur en de materialisatie van het gebouw heeft bepaald.
Het is de Vlaamse Gemeenschap die in samenwerking met de Artesis Hogeschool de opdracht gaf aan Stéphane Beel architecten om de uitbreiding en het bijhorende conservatorium te ontwerpen.
Structureel gezien is er een hoger gelegen deel op pijlers en een lager gelegen deel dat onder het hoge is geschoven. In het lagere deel worden activiteiten van deSingel onder gebracht en het hoge deel bevat ruimtes van het Conservatorium. DeSingel wordt uitgebreid met een theaterstudio, een dansstudio op de gelijkvloers, de Blauwe Foyer, de muziekstudio en een exporuimte op de eerste verdieping. De verdieping wordt tevens aangevuld met de kantoren van het Vlaams Architectuurinstituut. In de overgang tussen het lage en het hoge deel bevinden zich publieke ruimtes zoals de bibliotheek en het Grand Café. Van hieruit vertrekt een gang, die doorloopt tot de Blauwe Zaal in het bestaande gebouwdeel. Het Grand Café is eveneens langs buiten bereikbaar via een helling die de straat rechtstreeks met de inkom verbindt. Deze transparante verdieping is volledig uitgevoerd in glas. Op de derde verdieping wordt het Conservatorium uitgebreid met een Witte Foyer en op de vierde met de Witte Zaal voor dans en de Gele Zaal voor muziek. Op de top krijgt hij er ook een studio bij, met een wijds uitzicht op de stad.
Aangezien het gebouw langs een drukke verkeersader ligt, was het belangrijk om materiaal te gebruiken dat het geluid en de trillingen zou opvangen en dempen. Er werd gebruik gemaakt van een akoestisch plafond uit houtwolcementplaten.De buitengevel is volledig afgewerkt in larikshout en zal daardoor in de loop der jaren een grijzere tint krijgen.
Bron: deze projectbeschrijving is gebaseerd op de projecttekst van de architecten en een architectuurkritiektekst van Elektra Catsoulis (3de bachelor architectuur van de Artesis Hogeschool).
