In het tijdperk van het Antropoceen
In het tijdperk van het Antropoceen, waarin de mensheid met al haar macht en kapitaal ingrijpt op cycli en systemen, betekenen architectuur en energie samen meer dan operationele of grijze energie, actieve en passieve oplossingen. In het licht van de klimaatcrisis, de geleidelijke afschaffing van fossiele brandstoffen en het opgeven van de interne verbrandingsmotor heeft de architectuur een bemiddelende rol; met haar focus op alternatieve energieën gaat architectuur ook over sociaal-culturele herbezinning.
Alleen al het werk van de twee Portugese Pritzkerprijswinnende architecten, Álvaro Siza Vieria en Eduardo Souto de Moura, biedt concrete voorbeelden van hoe de toegang tot energie de gebouwde omgeving heeft gevormd. De vroege projecten van Siza in Matosinhos/Porto, de waterkant met Casa da Chá do Boa Nova en Piscina das Marés, en de boulevard die beide verbindt, in opdracht van de olie-industrie, en het ontwerp van Eduardo Souto de Moura voor de Foz Tua-dam, zijn slechts enkele voorbeelden.
Bovendien getuigt de tentoonstellingsruimte Galeria Avenida da Índia zelf en de stedelijke omgeving ervan in Belém van de wijze waarop architectuur en energie werden onderhandeld, uitgevoerd, voorgesteld en ontvangen. De stedelijke omgeving legt de intensivering van de verstedelijkings- en moderniseringsprocessen, de verdichting en het grondgebruik bloot, die ook de grote versnelling sinds de jaren 1950 bepalen.
