Passione Urbana wijst erop hoe 21ste eeuwse stadsherwaardering nog op zoek is naar emotionele dragers, en dat moderne architectuur misschien te weinig vanuit de buik denkt. Alfredeo De Gregorio doorbreekt de kilte van de structuurplannen en de blauwdrukken, en kiest resoluut voor een warme, levende stad met een vrouwelijke signatuur, die zich empathisch als een bezield lichaam, een personnage laat benaderen, en die ook zo ook haar reproductieve, regenererende kracht ontvouwt. Binnen deze fysiologische benadering van stedelijke identiteit ontstoft Johan Sanctorum begrippen als traditie en evolutie, en toont aan dat zowel geheugenloos modernisme als de cynisch-vrijblijvende rethoriek van het postmodernisme achterhaald zijn.