De Sint-Lucasscholen vormen samen het katholieke luik van het kunst- en architectuuronderwijs in België.
De scholen werden tot rond 1966 geleid door de broeders van de Christelijke Scholen. Vanaf 1866 hadden zij de strijd aangebonden met de als goddeloos beschouwde academies van de overheid. Met succes. Na honderd jaar hadden hun christelijke academies bijna de helft van het kunst- en architectuuronderwijs in België in handen.
Het boek analyseert deze krachttoer en geeft een antwoord op de vraag hoe een relatief kleine groep broeders erin slaagde in Gent, Brussel en Wallonië een net van kunstacademies uit de grond te stampen. Het is een succesverhaal dat het resultaat was van een – niet zelden geheim – verbond tussen de broeders, de hogere clerus, de katholieke elite en de vrienden in de overheidsinstellingen.
Het onderzoek over de geschiedenis van de Sint-Lucasscholen overstijgt de traditionele ‘scholengeschiedenis‘. Het behandelt immers de strijd binnen de broedercommuniteiten tussen ‘modernisten‘ en ‘traditionalisten’ over het kunstonderwijs, waardoor we een uitzonderlijke inkijk in het leven binnen de kloostermuren krijgen.
Het boek is ook een bijdrage tot de geschiedenis van de katholieke zuilvorming in België.