Erik Wamelink
Vanaf het begin van zijn carrière in 1975 werkte Wamelink gestaag aan een indrukwekkend oeuvre van voornamelijk woonhuizen voor particuliere opdrachtgevers. Zijn architectuuropvatting is geïnspireerd door het modernisme uit de jaren ’20 en ’30 van de vorige eeuw en de grote na-oorlogse meesters van het Nederlandse ‘Nieuwe Zakelijkheid’.
Terugblikkend op zijn rijke en veelzijdige productie, dat in talrijke (vak)bladen en andere publicaties nationaal en internationaal wordt opgemerkt, kun je stellen dat Wamelink’s architectuur een alom erkende impuls heeft gegeven aan het ontwerpen van met name het ‘Vrijstaande Woonhuis.’
Honkvast als de Achterhoeker Wamelink is, werkte altijd met een klein team, eerst vanuit Lichtenvoorde, later vanuit Lievelde en tegenwoordig Groenlo. Toch realiseerde hij meer dan 100 projecten door heel Nederland. Zijn ontwerpen wonnen in 2003 en 2019 de Architectuur Prijs Achterhoek. (APA).
Verlangen naar eenvoud
Zoals de ondertitel van de expositie ‘Verlangen naar eenvoud’ al aangeeft, was en is Wamelink wars van modieuze ‘toeters en bellen’ waarbij imponeergedrag leidend is.
Grote vooroorlogse voorbeelden zoals Le Corbusier, Jan Duiker en Johannes Oud en later Herman Herzberger, Luigi Snozzi, Aldo van Eyck, Peter Zumthor en vele anderen vormden de basis voor Erik’s denken en handelen zonder ooit in de verleiding te komen die ‘meesters’ te kopiëren. Met als bagage zijn Achterhoekse bescheidenheid en intelligentie, gecombineerd met zijn wereldberoemde voorbeelden, creëerde hij zijn eigen herkenbare handschrift.
Wamelink’s zoekende opvatting imponeert door de voelbare intentie om betekenisvolle architectuur te maken waarbij mens, plek en functionaliteit leidend zijn. Erik Wamelink’s architectuur is niet bedoeld om te imponeren. Goede architectuur gaat erover dat mensen zich thuis kunnen voelen.