Andrea Branzi. Objecten en territoria
Persbericht
Andrea Branzi (°1938, Firenze, I) is een ontwerper, architect, theoreticus, docent, uitgever en tentoonstellingsmaker die opereert vanuit Milaan. In zijn debuutjaren speelde hij een vooraanstaande rol in de ontwikkeling van de radicale Italiaanse architectuurscène die de design- en de architectuurgeschiedenis vanaf de jaren zestig grondig hervormde. Hij lag mee aan de basis van de groep Archizoom die van 1964 tot 1974 tal van experimentele activiteiten opzette in de vorm van manifesten, installaties en happenings. Vanaf de jaren zeventig legde hij zich toe op de meer theoretische kwesties van het nieuwe Italiaanse design. Hij zou hierover veelvuldig publiceren in tijdschriften als Casabella, Modo, Domus, Interni, L’Unita, Terrazo, ... en dat tot op vandaag. Als docent en medeoprichter van de Domus Academy oefende hij in de jaren tachtig en negentig een bijzondere invloed uit op verschillende generaties ontwerpers. Met zijn indrukwekkende hoeveelheid vernieuwende ideeën en creaties is hij ondertussen meer dan veertig jaar aanwezig op internationale manifestaties als de designtriënnale van Milaan (I), de architectuurbiënnales van Venetië (I) en Documenta in Kassel (D). Daar werkte hij als coördinator of curator, of hij werd vertegenwoordigd door zijn werk.
"Objecten en architectuur zijn niet louter gebruiksvoorwerpen ontstaan door technologie en consumentenmarketing, maar moeten een antwoord bieden op de eigentijdse en echte behoeften van de mens."
- Branzi
Het is geen overzichtstentoonstelling. De expositie focust op de noodzaak aan authenticiteit in het ontwerpen en plaatst de veranderende positie van architectuur en architecten in het maatschappelijk bestel op de agenda. Branzi’s theoretisch denken en zijn creaties zijn nog steeds gebaseerd op het demystifiëren van de modernistische ideologie. Voor hem moeten zowel design- als architectuurontwerpen altijd zowel materiële als immateriële facetten omvatten. Zijn loopbaan illustreert niet alleen zijn kritisch denken, activisme en intellectueel engagement maar ook zijn verzet tegen overconsumptie en tegen het holle systeem van ‘stardom’ in de architectuur.
De tentoonstelling bestaat uit enerzijds uit teksten, maquettes en een film die expliciet op architectuur ingaan: ‘No Stop City’ (1968), het ‘Nieuwe Chartres van Athene’ (2010), … Dit materiaal wordt omringd door ontwerpen voor diverse gebruiksvoorwerpen: ‘Trees’ (2011), ‘Animale Domestici’ (1985), … waarbij innovatief materiaalgebruik wordt gecombineerd met elementen uit de natuur: boomstronken, water, … Maar ook vrij werk waarin Branzi zichzelf confronteert met de dood komt aan bod. De diverse installaties hebben alle eenzelfde fundamentele kritiek: objecten en architectuur zijn niet louter gebruiksvoorwerpen ontstaan door technologie en consumentenmarketing, maar moeten een antwoord bieden op de eigentijdse en echte behoeften van de mens. Deze thematische tentoonstelling toont de nieuwe relatie tussen ontwerpen en wat Branzi de antropologische thema’s als geschiedenis, natuur, leven, liefde, het sacrale, de dood, … noemt.
Annex aan deze tentoonstelling tonen studenten van de Technische Universiteit Delft (NL) door middel van een kleine presentatie de positie van radicale architectuurgroeperingen als Archizoom, Superstudio en de neo-rationalisten tegen de achtergrond van de na-oorlogse sociaal-politieke bewegingen in het Italië van de jaren zestig, zeventig en tachtig.