Jeanne van Celst

Carrière

In 1925 diende ze haar lidmaatschap in bij de Société Centrale d'Architecture de Belgique (SCAB), mede gesponsord door Paul Bonduelle en Ernest Tondeur. Hierdoor werd ze de eerste erkende vrouwelijke architect in België, vijf jaar voordat Claire Lucile Henrotin (1908-1989) afstudeerde als architect aan La Cambre. De redenen waarom haar lidmaatschap werd aanvaard, zijn niet bekend, aangezien de bijbehorende documenten verloren zijn gegaan. Deze toetreding veroorzaakte echter veel ophef, gezien de uitdagingen waarmee vrouwen werden geconfronteerd in een door mannen gedomineerde wereld.

Een van haar werken, een café in La Louvière, werd gepubliceerd in het SCAB-tijdschrift L'émulation. Dit was waarschijnlijk het eerste ontwerp dat officieel werd toegeschreven aan een vrouw. Het artikel benadrukte de kwestie van gendergelijkheid en stelde dat het werk van een vrouw van dezelfde kwaliteit behield als dat een man.

Samenwerking met haar man

Jeanne Van Celst en haar man werkten samen aan verschillende projecten. In een tijd waarin vrouwen beperkte toegang hadden tot onderwijs en hun echtgenoten de beslissingen namen, besloten ze om als partners hun stempel te drukken op de architectuurwereld. Haar lidmaatschap bij SCAB verleende Jeanne Van Celst een officiële status als architect. Ze waren waarschijnlijk het eerste architectenkoppel dat officieel samenwerkte in België.

In 1927 dienden ze samen een ontwerp in voor de internationale wedstrijd Palais de la Société des Nations in Genève, hoewel ze niet wonnen, werd hun ontwerp tentoongesteld in het Musée du Cinquantenaire in Brussel. Voor deze tentoonstelling ontvingen ze een aanmoedigingsprijs van de Commissie voor Schone Kunsten van Henegouwen.

Hun eigen huis, dat ze samen in de jaren 30 ontwierpen, diende zowel als familieruimte als het architectenbureau van het echtpaar. Helaas werd dit huis in 1944 gebombardeerd, waarna ze terugkeerden naar Brussel en hun eigen woning opnieuw bouwden. Hoewel Jeanne Van Celst vaak in verband wordt gebracht met haar man of helemaal niet wordt genoemd, was ze een krachtige en invloedrijke architecte die haar stempel heeft gedrukt op de Belgische architectuurwereld.

Waar je haar archief kan vinden is momenteel niet duidelijk. Het kan zijn dat dit nog steeds bij de familie zit of onder het archief van de zoon, Paul Emonts.