Woning BM

België en misschien wel Vlaanderen voorop kent een zeer eigenzinnige vrijheid van bouwen. Eigendom en bouwen zijn een nationale bezigheid, met vrijheid als uitgangspunt. Tussen steden en dorpen strekken linten van bebouwing zich uit van het ene naar het andere. Lintbebouwing wordt in die open ruimte afgewisseld met verkavelingen. De Vlaamse open ruimte laat zich eerder kennen als open vlakten van wei, veld, beek in afwisseling met beboste vlakten van beperkte schaal. Maar daartussen, altijd weer dat bouwen. Zo verguisd in Vlaanderen zelf, zo merkwaardig bevonden buiten Vlaanderen. Het heeft het landschap danig vertekend – geen plek meer vanwaar men geen bouwsel ziet of geen mens meer hoort. Het is waar, maar tegelijk bevangt de vraag of dit misschien ondertussen wel niet als het landschap zelf kan worden geapprecieerd. Bouwen als landschap. Een vraag waar het antwoord nog niet in zicht komt; maar die de al dan niet vermeende probleemstelling wel eens uit onverwachte hoek zou kunnen anders benaderen.

Woning BM door architecten de vylder vinck taillieu en Joris Van Huychem Architecten verdient anders te worden verhaald dan een idee van een ronde, cirkel- of ringvormige opzet. De tekening van de ring is slechts de uitkomst van andere fascinaties. De woning is gelegen in een verkaveld boslandschap. Beuken bieden deze plek schaduw in de zomer en kleur in de herfst.

Kijken naar de tuin. Vanuit de zetel, vanaf het bed waar ik lig of van de tafel waaraan in dineer. Dat is het uitgangspunt. Die beuken. Altijd weer in het vizier. Een zetel, een tafel, een bed. Een cascade van kamers. De ene na de andere. Dwars door de tuin van beuken. En kijk ik de ene kant of de ander kant: altijd weer die tuin. Ik loop rond, van de ene kamer naar de andere. Het huis is rond. Maar het huis is zelf niet eens rond. Het huis is hoekig. Elke kamer heeft net zijn eigen perspectief; noem het kader. De kamers staan tussen de beuken en de beuken staan tussen de kamers. De textuur van het beton doet niet vreemd aan op deze plek van beuken. Planken bekisting laat zich in elkaar naaien, afgewisseld met de nervatuur van ruwe platen. Enkel ramen maken nog het verschil tussen tuin en kamer.

Dit gebouw is gepubliceerd in het Architectuurboek Vlaanderen editie 2014. Architectuur middenin. De tekst werd ons aangeleverd door het architectuurbureau.